سایه

 کسی که هیچ کس رو نداره لزوماً تنها نیست.
 تنها، چیزی شبیه یه تیکه ابر وسط آسمون صاف نیست؛ یه توده ی پرفشار و متراکم از حرفه که تنه اش به هر کوهی بگیره میباره.
برای تنها نبودن یک نفر کافیه، ولی میشه بین هزاران نفر تنها موند.

یک دله پر میتونه پر شده باشه از درد های بزرگ، یا حرف های کوچیک. شبیه به رگبار بهاری، یا ابرهای پاییزی.
شبیه فصل تو؛ گریه کردم! گریه هم این بار آرامم نکرد.