در زندگی نقاطی وجود دارد که به ناگاه تصمیماتی که در گذشته گرفته اید و مسری که زمانی قدم در آن گذاشتیم به هم میرسند. تصمیم هایی که در قبال آدم ها، موقعیت ها و اتفاقات گرفتیم ثمراتی دارند که شاید همان زمان اثر آن را مشاهده نکنیم. یکی از مهم ترین تصمیماتی که میگیریم در روابط انسانی ما است و مهم ترین این انسان ها دوستانی هستند که بخش بزرگی از زندگی ما را تشکیل میدهند.
هیچ وقت فکر نمیکنی که سلام گرمت در یک صبح زمستانی به کسی که هزار بار ساده از کنارش گذشته ای میتواند پایه های دوستی باشد که چند سال بعد به داشتنش افتخار کنی. نقاطی هست که می ایستی، سر میگردونی، به خودت نگاه و به داشته هات فکر میکنی. داشته هایی که ثمره ی رفتار تو، انتخاب های تو و زمان هایی که برای داشتن آنها گذاشتی است.
زمان مصالحی است که همواره در اختیار ماست و تنها میتوان در همان لحظه استفاده کرد تا چیزی ساخت یا بیهوده هدر داد. داشته های ما ثمره ی استفاده درست از این ماده ی گران بهاست. تا سازه های پر ارزش زندگی را بسازیم. اما این ارزشها کدام است. چه چیز واقعا دارایی قابل اتکای ماست؟!
اولین دارایی ما وجود خود ماست، که چه میزان برای ساختنش زمان گذاشته ایم، چه میزان به زیبایی اش فکر کرده ایم و چقدر برای بهتر شدنش برنامه ریخته ایم. این سازه ای که طراحی کرده ایم و برای بالا رفتنش زمان گذاشته ایم، چقدر مورد علاقه ی ماست؟
و دومین دارایی ما دوستانی است که در اطراف خود میبینیم. سازه ای که ثمره ی انتخاب های ما، گذشت های ما، صبوری ها و زمان هایست که برای آن گذاشته ایم. این سازه چقدر ایده آل ماست؟ چه میزان به خود ما نزدیک است؟
در زندگی نقاطی است که باید بایستی و ثمره ی تصمیماتت را تماشا کنی. و چه زیباست که خود را در میان آینه ی دیگران و آنچه دوست داشته ای ببینی.
