یادمه بچه تر که بودم مدتی بود که دوست داشتم با بقیه ارتباط برقرار کنم، و به نظرم خیلی هم موفق بودم. هم دروغ خوب میگفتم، هم دروغ های خودم رو باور میکردم، و هم میتونستم به هر شکل و شخصیتی خودم رو دربیارم. من میتونستم با مثبت ترین بچه ی مدرسه دوست باشم، و همون من میتونست شر ترین بچه ی مدرسه باشه، میتونم بگم با همه میتونستم ارتباط برقرار کنم.
نمیتونم بگم خیلی شاد بودم ولی، هم استرس زیادی داشتم، هم گاهی به تضاد میرسیدم، هم از جایی به بعد شخصیت خودم رو گم کردم. نمیدونستم کدوم از اون آدم هایی که بقیه میشناسن منم.
گرچه همون موقع هم خط قرمزهای خاص خودم رو داشتم ولی انقدری هیچ کدوم از ارتباط هام با هم کلاسی ها پیش نرفت که بخواد به خط قرمز های من حتی نزدیک بشه. و اصلا این محدوده های فرضی شاید همون جا ایجاد شد، انقدر دور بودم از خودم در مقابل دیگران هیچ کس رو نزدیک خونه نکردم، یه دیوار بزرگ کشیدم دور محیط خونه. مثلا سرویس رو خیلی دور تر سوار میشدم، حتی هیچ کس نمیدونست من کجا زندگی میکنم.
گاهی اتقاق های ساده ای میوفته، یه حس دوست داشتن پیدا میکنی به کسی که اونو از بقیه خاص میکنه. و چقدر حس شیرینیه، شبیه یه رنگ وسط دنیای سیاه سفید.
شاید سنگین تلاش خودم رو برای نزدیک شدن به کسی اون موقع انجام دادم، کارهایی که هیچ علاقه ای بهشون نداشتم و شاید به نظرم کارای کسل کننده و مسخره ای بیاد رو به خاطر علاقه اش انجام دادم، حتی بیشتر من اونارو با عشق انجام دادم، مثله دیدن و بازی کردن فوتبال، شبیه گوش دادن به موزیک و شناخت خواننده ها، شبیه یوونتوس..
خواستم بگم نیروی عجیبی هست. زمانی که کسی تو رو دوست داشته باشه. زمانی که حس کنی کسی خودت رو دوست داشته باشه. آروم آرم بیاد و اون چهره هارو کنار بزنه، فکر کنی کم کم میشه استرس رو کم کرد و از لای دروغ ها بیرون اومد، میشه خودت باشی و خودت هم موجود دوست داشتنی میتونه باشه، به شخصیت آدم جزئت بروز میده، و به اون قدرت میده که بتونه خودشو نشون بده و شکل بگیره. وقتی کسی آدم رو دوست داره نیازی به چیزی نیست!
تو مدیونی به که کسی که دوستت داشته.
ولی تو یه موجود قوی و مقاومی توی دنیای سیاه و سفید گاهی، که قبلا دیدی رنگش رو.
