عادت

به حرف های آدم ها عادت کردم، میدونی؛ آدم به حرف های شیرین عادت نمیکنه.

وقتی با بقیه کمی فرق داشته باشی مهم نیست که خوبه یا بد، تو محکومی که بشنوی از مردم حرف هایی که تبدیل به عادت میشه.

به آدم ها شکل میده عادت کردن. یا خوب، یا بد. همین که حرف های دیگران برات مهم نباشه هم یه جور شکل گرفتنه، و اینکه آدم هارو از خودت دور کنی خیلی شبیه به یه انتخاب خود خواسته نیست!

عادت یه سلاحه دفاعیه در مقابل سختی ها، در مقابل درد ها در مقابل اینکه چقدر آدم ها متنفرن از اینکه شبیه به هم باشن و این تنفر رو با لذت تمسخر آدم های متفاوت پوشش میدن.

دوباره باید عادت کنم، به این میله های آهنی که فشار میارن به دندون هام، که شکل بگیره، که بشه شبیه بقیه دندون های معمولی. 

عادت دارم به عادت کردن، درد به درد، سختی به سختی، حرف به حرف.