دردسر های پر حرفی
همیشه لغت کم آوردم تو سلام و احوال پرسی. با اکثر آشنایان نمیدونم چی باید بگم. توی گروه های شبکه های اجتماعی اگر عزمم رو جزم کنم فقط در توانم هست حضور داشته باشم. بیشترین جذابیتی که ممکنه من رو به حرف بیاره اخبار فناوریه که میتونم توی اون گوی حرف زدن رو بدست بیارم.
شروع کننده ی هیچ حرفی نیستم. و کند توی جواب دادن. توی حرف هایی که بوی کل کل و زبون بازی و تیکه باشه توی حرف دوم خودمو کنارمیکشم.
یاد ندارم دوستی از کدوم حرف ها شروع میشه. و بهونه ی ادامه دادنش چیه.
گاهی پیش میاد با آدمهایی اتفاقی نقاط مشترکی دارم و ساعتی با هم حرف میزنیم. و دفعه ی بعد میترسم ببینمش و چی باید بگم و دلیل حرفمون چی میتونه باشه.سعی میکنم نبینمش هیچ وقت. گاهی حرف ها توی سکوت ساکن میمونه. این سکوت هم هرگز جرات شکستن به من نمیده. و از این سکوت معمولا دیگه صدایی نمیاد.
اگه تمام شرایط خوب باشه و من بتونم راحت تمام حرفامو بزنم، همیشه نگرانم که حرفام تموم بشه و دیگه بهانه ای نداشته باشم. همیشه یکم حرفامو پیش خودم نگهمیدارم.
یه وقتایی هم هست دلم پر از حرفه و منتظر بهانه ست. بعضی وقتا منتظر یه حالت خوبه تمام حرفام میاد تو ذهنم و فشرده میشه و سرم درد میگیره و حتی شده یه کلمه هم که هست بروز میدم. شاید بهتر از این هم بودم! و سکوتی میکنم که نشون میده تمام حرفام توی ذهنم مرور شده. اما فضای مجازی کمی متفاوت و من میتونم احساس کنم یه شبحم که دیگه هیچ کس نمیبینتش. و وقتایی جمله هایی به هم پیوسطه و ناخواسته از خودم بگم و شرایط رو حتی برای سلام و احوال پرسی ساده هم سخت تر کنم. یا احساس کنم که امیدوارم دیگه هرگز نبینمت. و همین میشه که دنیای مجازی جوری عمل میکنه که آدم هارو به ظاهر به آدم نزدیک میکنه و هرچی نزدیکتر میشم برام دیدنشون سخت تر.
