تولد پاییز

روی فرش لاکی رنگ مسجد چندتا خورده نون ریخته، واسه در یاد موندن بعضی لحظه ها و بعضی حالات سعی میکنم جزئیاتی از اطرافم در ذهنم بمونه، چیزای کوچیک، شاید ترک دیوار گزینه خوبی باشه واسه پیوست کردن تمام فکرای آخر شبی. زندگی همیشه در حال حرکته مثل باد، دوست دارم تکه ای از اون رو توی ذهنم داشته باشم. مثل هوای دلچسب جاده ی شمال با دونه های ریز و معلق آب تو فضاش که با باد به صورت آدم میخورد و بوی هیزم و نم و..

این ها رو چجوری باید توی ذهنم نگهدارم، یه روز توی این بالا پایین زندگی از یادم میره، شاید بشه بخشی از اون رو گره زد به یه عکس، و چاپ کردنش روی لیوان و تابلو..

باید نگران روز هایی که گذشته باشم و روز هایی که درحال گذره، اگه یه نقطه نشینیم و مرور نکنیم اتفاقات و خاطرات رو، یک روز، وقتی دیگه کاری برای انجام دادن نداریم مجبور میشیم نگاهش کنیم و احساس کنیم تمام عمر مثل باد رفت و من تازه متوجه شدم. یه نقطه هایی توی سال باید ایستاد، «توی راه دیروز به فردا» زندگی رو ثبت کرد. مرور کرد زندگی رو از راهی که اومدی و راهی که باید رفت. یکی از این نقطه ها تولد آدم هاست، فاصله ی بین سال ها، جایی که میشه خاطرات رو طبقه بندی کرد. یک روز خاص که به ما میگه صبر کن! امروز مثل دیروز نیست، میشه دوباره شروع کرد، ببین با سال پیش چقدر فرق کردی..

دوست خوب مثل ورق کاغذ، بهانه ای برای ثبت زندگی، چیزی که به روز ها رنگی متفاوت میزنه، و اگر نباشه میشی یه مداد که اتفاقات از نوکش میگذرن و از یاد میرن. بهانه ای برای نوشتن این وبلاگ، کسانی هستند که اون رو میخونن، و کسی که سال ها بعد برمیگرده و میبینه توی دوران گذار، زندگی با چه جزییاتی در جریانه و خرده نون های مسجد میتونه چه خاطراتی با خودش همراه داشته باشه.. و عکس روی لیوان چه بویی میده و چقدر هواش خنک و دلچسبه.

من به شما محتاجم!