در خودم میسوزم

 

 

میچکد سمفونی شب
                      آرام
روی دلتنگی خاموش غروب.

. زندگی کنار یه عالم فضای خالی. مثل خلا توی بطری نوشابه دلم تنگه. دلم هرشب، هر روز، کنار شادی ها و کنار غصه هام، ذوق ذوق میکنه.

 

هیچی آرومم نمیکنه. نه خوندن شاملو، نه دیدن عکسا و نه بالای کوه، نه کنار دریا.
فقط فراموشی.

 

از فراموشی ها ساعتی فرار میکنم، میام و گوشه ای دنج و موزیک رو قطع و به شهر نگاه میکنم که آروم شب رو بغل میکنه. و تصویر سازیهای شاملو رو مرور میکنم. و چشمم که به واقعیت عادت میکنه، تمام دنیا میشه جاهای خالی. انقدر خالی که کل دنیا تنگ میشه برام. میشه اندازه ی یه نیمکت خالی. 

 

با سکوتی، لب من

بسته پیمان صبور _